اين مسابقه فراموش نشدني است. جايزه ي برنده ها نشان و مدال قدرت حافظه است كه در خاطر ما هميشه زنده مي ماند.

برنده ی جايزه ی سوّم

هانس وان بلو رهبر اركستر آلمانی(1894-1830)

هانس هيچ آهنگی را فراموش نمی كرد.

روزی سوار قطاری از هامبورگ به برلين شده بود و موسيقی يك اركستر جديد را می خواند.بعد از ظهر آن روز يك اركستر كامل را بدون اشتباه از حفظ رهبری كرد.

برنده ی جايزه ی دوم

فكر می كنيد حفظ كردن اعداد كار سختي است؟امّا در سال 1995،هيتر كل گوتوی ژاپنی عدد رياضی پی را تا رقم 195/42 بدون اشتباه از حفظ گفت. اين كار 17 ساعت طول كشيد كه شامل وقت استراحت و توالت نيز شد.بالاخره او با موفقيّت سيفون توالت را كشيد.

او برای هر عدد در ذهن خود شكلی داشت. دانشمندان برای درك بهتر اين موضوع يك خمير به او دادند و از او خواستند كه تصوير ذهنی خود را با آن بسازد او شكلی مانند مرحله هاي آخر تقسيم سلول درست كرد. روز بعد نيز همين كار را كردند و او همان شكل را درست كرد و فهميدند تصوير ذهنی او از هر عدد تغيير نمي كند.

براي آزمايش قدرت مغزش، از او خواستند كه در مدّت يك هفته زبان ايسلندي را ياد بگيرد و بعد از آن در يك مصاحبه ي تلوزيوني با آن زبان صحبت كند. عاقبت او اين كار را با موفقيّت انجام داد و زبان آيسلندي را كه تلفّظ دشواری دارد در يك هفته فرا گرفت.

برنده ی جايزه ی اوّل

سلمان ونيفا مينف از روسيه.او هيچ چيز را فراموش نمي كرد!

سلمان دلش مي خواست يك ويو لن زن شود؛امّا بيماري گوش او شنوايي اش را كم كرده بود. در سال 1930تصميم گرفت روزنامه نگار شود. بعد به عنوان بازيگر تئاتر شروع به كار كرد و مردم را با استعداد فراموش نشدني اش در به خاطر آوردن اعداد بي نهايت طولاني يا فهرستي از لغات به حيرت انداخت. گاهی هم با حافظه ي خود به روان پزشكي به نام آلكساندر لورا(1977-1902)كمك مي كرد. اين داستان سلمان است. يك داستان واقعي...

مردي كه هرگز فراموش نمي كرد